Het is 11 Januari en vandaag is je geboortedag. Ik zie de jongeren opgroeien en zich ontwikkelen van hun kindervacht. Dat jij voor altijd 18 blijft en niets verder kan be-leven ervaar ik als groeipijn.

De golven waar ik nu op surf zijn mij goedgezind, het is of ik mijzelf toestemming heb gegeven om te genieten, opnieuw vol te gaan leven en het werkt. Ik voel mij gelukzalig, mag dat er ook zijn?

De tweede herdenking is alweer daar. Ik vraag me af hoe ik deze zal vormgeven, hoe hoort het en wat wil ik. Het ontbreken van bekende tradities en rituelen maken dat ik mij verdwaalt en verward voel.

Ik voel gemis naar mijn zachte hart.
Maandenlang zat er geen bescherming om mijn hart. Alles was verbonden, ik kon volledig op intuïtie gaan, mij laten leiden. Langzaam aan voel ik weer beschermlagen opkomen die mij verwijderen van mijn zachte hart

Ik voel me alleen, anders, verlaten, bodemloos en ik weet het niet meer. Rouwen gaat niet in een rechte lijn, het zijn golven die mij overvallen en meenemen naar beneden, naar donkerte en eenzaamheid.

Mijn behoefte aan meedoen in de ‘normale’ wereld groeit, ik wil afleiding, ergens toe doen, erbij horen. Pak ik mijn oude werk weer op, past het nog bij mij? is het voldoende betekenisvol?

Anderhalf jaar en alle energie gaat op aan rouwarbeid, naar leren leven met de pijn. Mijn omgeving gaat weer hun eigen weg en ik ben niet meer het middelpunt. Ik moet het nu zelf doen en dat is doodeng.

Vandaag is jouw geboortedag en voel ik tegenstrijdigheden, ik wil jouw leven vieren en tegelijk ga ik gebukt onder het gemis. Voor altijd 18 en toch zal ik vandaag 20 kaarsjes branden en 'remember how to love'.

Ik sta nog in de overlevingsstand en kies vaak voor de gemakkelijkste weg door alleen te zijn. Voor het nieuwe jaar wens ik dat ik me weer veilig en vrij mag voelen in mij, met mij en de mensen om mij heen.

Heel intuïtief, alsof het zo voorbestemd was, heb ik plots een huisgenote; Hermke, een 18-jarige engel van goud. Zij brengt zoveel vreugde en lust voor het leven, het voelt als een cadeau door Mats gegeven.

Alle seizoenen zijn een keer doorlopen en Ik wens, ik wens, voor mijzelf en alle mensen zonder schuld, angst of schaamte zich veilig en vrij te kunnen voelen.

De allerlaatste keer dat ik samen met Mats in levenden lijve was, de perfecte beachdate alsof we wisten dat dit de laatste keer zou zijn.

Mijn lichaam laat het afweten en voelt leeg, ik overleef en kan nauwelijks iemand verdragen om mij heen. De stilte, de natuur is alles wat ik verdragen kan op het moment.

Plichtsgetrouw, omdat ik mij niet 'ziek' kan noemen, heb ik mijn eerste stapjes op mijn werk gezet. De energie die het heeft genomen is niet in balans met hetgeen het me geeft. Het voelt alsof ik weer terug bij af ben, labiel en prikkelbaar, een lijf vol met stress in overleefstand.

Het is bijna moederdag en ik kan mij nog steeds niet voorstellen dat mijn kind niet meer bij mij is. Wie ben ik nog zonder mijn taak, mijn moederrol. Deze dag voelt als lood, stil en leeg, ik mis jou mijn lieve Mats.

Opnieuw thuis zijn is fijn en doet ook weer meer pijn. De confrontatie met het ontbreken van Mats is juist hier continu en vaak plots aanwezig. Rouw is nog niet klaar met mij en ik buffel mij erdoorheen.

Mijn dagen in Thailand worden inmiddels geleid door existentiële vragen, wat heb ik nog te leven? Ik verlang naar zingeving, naar thuis, het is genoeg zo alleen.

Mats heeft mij de wereld laten zien, hij was mijn kompas en dat is hij ook deze reis, hij reist met mij mee; we reizen samen, voor altijd

Ik reis alleen af naar Thailand. Deze afstand, een nieuwe, warme prachtige omgeving waar ik anoniem kan zijn, helpen mij een stapje vooruit in het hervinden van mijn natuur.

Geboorte en sterfte zijn nauw verbonden; diezelfde oerkreten, de angst, de pijn en het verlangen. Al deze emoties kunnen niet bestaan zonder liefde.