Ik wens, ik wens…
Het eerste jaar is rond,
Alle seizoenen zijn ervaren, data gevierd en herdacht.
De hormonale verdoving van het eerste jaar is uitgewerkt
Vermoed ik, voel ik, want weten is het niet.
Ik voel me goed, er is een helderheid, een vertrouwen
Een rust en openheid in mij
Het grote verdriet is van mijn gezicht afgegleden
En de angst voor het onbekende, het nieuwe
Leven deel 4, beklemd niet meer zozeer
Het verdriet, de pijn van het gemis zal er altijd zijn
Dat heb ik te omarmen als deel van mij.
Ik voel de behoefte weer te werken
en ben stapjes aan het zetten op mijn bekende werkvloer
en daarmee aangekomen in de volgende cirkel.
Ik ben een moeder die haar kind verloren is
En hoewel ik die ‘titel’ niet wil
Zie ik hem wanneer ik in nieuwe ogen kijk
Ogen die mij nog niet hebben ontmoet sindsdien
En wel weten en voelen maar nog niet de kans hebben gehad
Of genomen mij te zien.
Schoorvoetend word ik gevraagd voor een klus,
Het blijkt spannend te zijn, mij te benaderen, te vragen
En vaker wordt het vermeden dan gedaan, zo hoor ik.
Is het de behoefte mij te ontzien, te beschermen?
Of is het het eigen ongemak?
De angst mij in de ogen te kijken
Mijn pijn en verdriet te zien (wat ook het jouwe had kunnen zijn).
De angst het verkeerde te zeggen (of mij te triggeren en jou in verlegenheid brengt).
De schaamte voor gebrek aan woorden (of nog niks te hebben laten horen).
Het machteloze gevoel van niet weten… het niet goed te doen…
Naast de behoefte de spanning te doorbreken, tot steun te zijn.
Het kan het allemaal zijn en het is veel en oké.
Ik begrijp het, het is onbekend terrein, ook voor mij.
En ik wens, ik wens:
omdat het zo fijn zou zijn
Dat wij mensen leren alles aan te kijken
Zonder schaamte, schuld of angst, en helemaal vrij zullen zijn.
Verlies en de dood zal ons allemaal eens bereiken.
Dat valt niet te ontkennen of te vermijden
Dus laten we oefenen elkaar te zien en te erkennen
Wat in ons beweegt, ook dat wat zwaar weegt
Zodat we kunnen verbinden en echt samen kunnen zijn
Het is nodig het ijs te breken.
Zien en laten zien dat wat speelt.
Het gesprek aan te gaan.
Ik blijf de noodzaak voelen hier te delen
Voor mij om mijn hoofd te legen,
Voor ons om de spanning te doorbreken
en daarmee jouw toestemming te verlenen.
Onhandig en gespannen te zijn,
Geen woorden te weten
Of stil te blijven, het is oké
Als we Mats maar niet vergeten.
elk teken van erkenning is er een die mij steunt en verblijdt.
Het is voor mij niet nodig te vermijden, op geen enkel moment.
Ik kan mijzelf beschermen en communiceer mijn grenzen.
Daar mag je op vertrouwen.
Vragen staat vrij.
