Thuis
Het voelt goed om thuis te zijn.
Om mijn liefsten weer fysiek te voelen
Om mijn huisje te verwarmen en mijn tuin te zien ontwaken.
En het zijn ook uitdagende eerste weken geweest,
het is anders dan mijn hoop/verwachting.
Ik kwam weer thuis
En wilde alles en iedereen bij me en om me heen
Normaal doen, het leven oppakken als voorheen, zoals ervoor
Weer meedraaien, zonder angst, zonder in te houden
Zonder me te harnassen of nog langer te doseren.
Gewoon lachen en spelen, vol overgave, vrij voelen.
Alles en iedereen, meteen en snel, op zijn Jussie’s ;-)
omdat ik niet kon wachten en omdat ik de verwachting had
dat Rouw voldoende ruimte, rust en emotieregulatie had gehad.
Bovendien voelde ik me behoorlijk aangesterkt,
uitgerust en opgeladen door de reis.
Het bleek een illusie, een overschatting
Ik stapte er moedig in en alles
en iedereen bleek veel, veel te veel.
En belandde in zwaar weer, kortsluiting.
Down en verdrietig, moe en teleurgesteld
Dat ik niet zoveel aankon en zintuigelijk
zeer prikkel gevoelig en beperkt ben.
Hier, thuis in Mats zijn omgeving is
de confrontatie met het gemis.
Het intense verdriet dat me telkens overvalt,
De pijn die zich meldt en gevoeld wil worden
Het is niet minder, noch zachter…
Het voelt nu zelfs dieper en rauwer.
….. Het is vaak nog zo onwerkelijk
Dat hij echt niet meer hier bij ons is.
Het zware weer is inmiddels gekalmeerd,
Ik probeer een balans te vinden
tussen onder en over prikkeling.
Waar kan ik mijn comfortzone oprekken,
En waar blijf ik geduldig pas op de plaats.
Willen en kunnen dansen met elkaar,
Helaas nog vaak uit de maat.
En ik leer met vallen en opstaan, stapje voor stapje.
Ik voel heel sterk het verlangen weer mee te doen aan het alledaagse,
sociaal actief zijn, werken, bouwen aan mijn toekomst.
Leven zoals mij gegeven is en daar dankbaar gebruik van maken.
Ik voel levenslust en accepteer dat Rouw nog niet klaar is met mij.
Het is een ontdekkingstocht; onvoorspelbaar en onbekend
En kost enorm veel aandacht en energie.
Ik doe mijn focking best haar met liefde, acceptatie
en nieuwsgierigheid te ontvangen, want ik vermoed
dat ze bij me zal blijven en we samen verder moeten.
Tot binnenkort!
