Zacht hart
Ik ben op weg in een nieuw leven
Hetzelfde leven maar in een ander zijn
Ik leefde de afgelopen 20 maanden dichtbij
de diepste pijn die ik ooit heb ervaren.
Een tijd waarin ik niet bang hoefde te zijn
Om alles te voelen, te zeggen, te laten
Om vol te mogen ontvangen zonder te vragen
Het was overgave, geen keus, alles laten gebeuren.
Ik voelde mij naakt en onbeschermd, kwetsbaar en zacht,
ik mocht er met alles zijn, van jou en van mij.
Het was fijn, ondanks en met de pijn.
En het niet functionerende (rouw)brein.
En vandaag de dag, of de afgelopen paar maanden
Ben ik hard op weg in een nieuw vormgegeven leven
Waarin ik me richt op functioneren en weer mee doen,
deel te zijn van de rest, de wereld om mij heen.
Ondanks dat mijn brein nog met regelmaat de focus verliest,
Mijn energie matig is en ik onverwachts in stukjes breek
Heb ik een grote stap gezet.
Ik heb een prachtig werk-project aangenomen.
Alles in mij zei Ja, ja doe weer mee
Je mag afleiding, je bent diep genoeg gegaan voor nu.
Mats is deel van jou waar jij ook gaat, hij gaat mee.
Je zal hem nooit vergeten.
Het project kon mij niet beter kiezen,
Het gaat over authenticiteit en onvoorwaardelijke liefde.
Verbinden vanuit het hart, samenwerken vanuit respect en vriendelijkheid.
Ik word uitgenodigd te komen zoveel ik aankan
en met alles wat ik voel en ervaar, precies zoals ik ben, elk moment.
En vanzelfsprekend moet er ook gewerkt worden en hard,
zoals film meestal gaat, we willen een mooi resultaat.
Nog nooit eerder heb ik mee gemaakt dat een filmproject
zo’n intentie zet, zo meelevend en flexibel is.
En ik mag hier mijn eerste grote stappen zetten,
Dit voelt als een kans, een cadeau, en ik voel,
op het juiste moment gegeven; ik ben er klaar voor.
En terwijl ik in de gewone wereld stap, mij afstem en aanpas,
Mijn hersenen laat kraken en mijn vaardigheden herontdek.
Voel ik gemis; Gemis naar mijn zachte hart
Naar de kern die aan de oppervlakte lag
Er zat maanden lang geen bescherming omheen,
Geen laagjes, reserveringen, angst niet goed genoeg te zijn
Of wat dan ook in die trant.
Dat gold ook voor de mensen om mij heen
Alles was verbonden en zacht vanuit het hart
Er was geen druk, niks moest, veel kon…mits het zo voelde.
Het was helder, het ging vanzelf, heel intuïtief.
Magisch als ik erop terugkijk.
En nu, nu zit ik weer in de race, voel ik druk en verantwoordelijkheid
Het voelt fijn weer mee te doen en te ervaren hoe werk ook kan
En ook voel ik dat ik, ondanks dit unieke project, moet waken.
Dat mijn hart meer en meer wordt omhuld door beschermingslaagjes
Laagjes die mij zogenaamd doen helpen te functioneren, te (over)leven.
Laagjes die bedacht zijn, die me ooit hebben geholpen
Maar die ik nu niet meer als helpend ervaar.
En mij nu ook gespannen en onzeker maken…
Waardoor ik bescheiden doe en mijzelf kleiner maak.
Mijzelf moeilijk weet te plaatsen en me ongemakkelijk, onwennig voel.
Het voelt nu allemaal nieuw en spannend en ik moet mijzelf wel beschermen
Maar deze oude laagjes beschermen mij niet, besef ik me
Ze verwijderen mij van mijn open hart, mijn echte gevoel, en dat wil ik niet.
Dat is niet de reden dat ik dit alles heb moeten doormaken.
Het is tijd voor nieuwe paden.
Dus ik ben er nog niet, maar stap voor stap zal ik oefenen
En zal ik mogen gaan ontdekken,
Hoe te functioneren in de grote snelle wereld met een zacht en open hart,
Zodat ik me weer thuis ga voelen, gewend en me ontspannen zal bewegen
Naar een veilig en vrij bestaan, ook als het veeleisend en spannend is.
Het leven zit vol lessen, anders was ik hier niet.
In mn hart.
