In levenden lijve
Vandaag een jaar geleden,
3 augustus 2022 waren Mats en ik samen.
Het was een last minute call.
Mats belde; “mam ik kan! hoe laat kom je me ophalen?”.
Ik maakte een vreugdesprongetje.
Ik stalkte hem al dagen met mijn uitnodiging
om een lekkere strandvakantie dag samen te vieren.
Het was prachtig zomerweer en Mats werkte continu en had zelden tijd.
Nu had hij tijd gemaakt om met mij een dag lekker vrij te zijn.
Hij kreeg de leiding en nam deze als een ware gentleman.
We reden op de motorscooter naar Tamtam in Zandvoort.
Eerst de coffeeshop, daarna de beachbar.
We hadden een perfect lounge hoekje en we childe de hele dag weg,
het was een droomdate.
Mats kletste de oren van mijn hoofd en ik luisterde gretig.
Hij deelde zoveel over zijn leven,
zijn meisjes, zijn (voor)liefdes, zijn manieren, zijn vrienden,
muziek, zijn mooiste reizen, zijn dromen en plannen…
We genoten van het schouwspel om ons heen,
speelde cornhole, consumeerde nogal wat en deden een tukje…
Hij iets langer dan ik.
Ik keek naar zijn lange lijf, totaal in ontspanning,
een tevreden glimlachje op z’n mooie bekkie, mijn hart voller dan vol.
Ik stroomde over van trots en dankbaarheid.
De leven was goed, met Mats ging het goed.
Deze dag was goud.
Er was zoveel verbinding, zoveel liefde, zoveel lol,
beiden open en vrij.
Tot in de diepte delen, samen genietend
van een ontspannen zomerse dag,
zo eenvoudig kan het zijn.
We reden naar huis, Mats mocht van mij nog een stukje rijden
(ah mam alsjeblieft, een heel klein stukje, alleen in Zandvoort… OK,
niet te doen die toon en ogen).We signaleerden Politie (typisch)
en Mats wist niet hoe snel hij een afslag kon nemen om van plek te wisselen,
het ging goed.
Het was een lange rit,
snelwegen vermijdend want dat vond Mats niet prettig,
het was een beetje koud, maar we waren samen.
Mats achterop met zijn armen om mij heen.
De rit, de dag, eindigde met een knuffel op de Rustenburg,
helmen af, dag mam, dankjewel.
Dit was de laatste keer Mats bij mij in levenden lijve
Mooier kan ik niet wensen 💙💙
