Rouw knaagt
Ik ben deze weken op de Asturiaanse berg
De berg waar mijn allerliefsten, Huub en Essie,
hun Spaanse droom verwezenlijken.
Onze droom mag ik zeggen, Bless me.
We leven met de dag, tijd lijkt niet te bestaan
en data vliegen voorbij…… Alhoewel…
Ik voel een zwaarte in mij, een tikkend klokje
Weerstand, benauwdheid en verlamming,
Mijn tolerantie en energie zijn laag
Rouw knaagt, ook al ontken ik dat graag.
Het eerste jaar is bijna rond en dat wil ik niet.
De afstand doet pijn.
Overspoelt me dagelijks met verdriet.
Het is hier met vlagen erg druk voor mij.
Vanzelfsprekend zijn de bouw geluiden
Doordringend en monotoon.
Keuzestress door de talloze mogelijkheden
om iets te creëren, te renoveren of aan te planten.
En tot slot de woorden, de kakofonie aan geluid
Vrienden op bezoek voor een gezellig samenzijn.
Het lukt mij nauwelijks te genieten
Van de mogelijkheden, de creaties, het samen zijn.
En confronteert mij met mijn overgevoeligheid
De ene dag kan ik het masomenos aan en de volgende
moet ik volledig langs me heen laten gaan.
Ben dan nauwelijks beleefd of begaan
Heel ingewikkeld om mee om te gaan.
Mijn lichaam laat het afweten en is leeg.
Al mijn energie gaat naar hoe ik het beleef.
Ik bemerk dat ik vaker dan mij lief
geen mensen met hun levens en verhalen,
om mij heen aan kan.
Het is zo druk in mij dat al het andere teveel is.
Het is een komen en gaan van gedachten.
Een strijd om te kunnen berusten in wat ik aan moet gaan.
Ik voel vaker dan eens dat ik overleef
Om te blijven staan.
En me afvraag kan ik dit wel aan?
Ik heb inmiddels mijn eigen plekje op de berg
en mij genesteld bij het huis vandaan.
Mijn tentje is solitude, net als ik
Op het land omringd door eindeloos groen,
Onder een vruchtbare appelboom.
Een overvloed aan stilte, lucht en ruimte
verzacht mijn gemoed.
Laat mij kijken naar wat er echt toe doet.
Wie en waar ik ben, waar genot en geluk voor mij te vinden is.
Huub en Essie naast mijn zijde.
Ik wil niet alleen maar het lukt me moeilijk
met mensen om mij heen te horen wat mij dient.
Ik zoek steeds meer stilte en deel mondjesmaat.
Een enkele kan mij verstaan en kan het aan
Niet met oplossingen en adviezen te komen
(Hoe lief ook bedoeld)
Maar mij mijn pad te laten gaan
En stil toe te kijken en mij enkel vast te houden
en te erkennen in de pijn die ik heb te doorstaan.
Ik zie de ruimte, een perspectief
Het is glooiend, groen, voorspelbaar, eenvoudig
Rustig en stil
Ik hoor vogeltjes, vrolijk, nieuwsgierig
Vol met levenslust.
Ik voel verlangen naar blijheid,
Luchtig, fladderen, lachen en leven.
En het lukt nog maar weinig.
Mijn hoofd wil dingen die ik deed
Mijn lichaam doet ze niet.
Nog niet… het kost zoveel tijd.
En juist dat wil ik niet dat voorbijglijdt.
De tijd.
