‘Mijn levensloop heeft bepaald hoe ik de wereld zie en hoe ik omga met verlies’

Ik ben opgegroeid in een dorp met liefdevolle ouders en een broertje als een vrolijk, actief, avontuurlijk en eigengereid kind. Een echte roeping in mijn leven had ik niet. ik wilde iets met mijn handen doen, iets creatiefs, dat was alles wat duidelijk was. Na de havo deed ik het Nimeto, een mts voor reclame en presentatietechnieken.. Kort na deze opleiding kwam ik te werken bij een Art productiedesign duo dat speelfilms vormgeeft. Ik vond hier al snel mijn plek en vervulde jaren met veel plezier als free-lancer verschillende functies binnen het art department.

Op achtentwintig jarige leeftijd werd ik door de fashion fotograaf Mario Testino van straat geplukt en binnen enkele weken stond ik als high fashion model op de catwalk in Milaan en werden mijn foto’s gepubliceerd in grote internationale balden. Mijn imago; androgyn werd een trend in die tijd en mijn carrière bracht me in snelvaart van Parijs, naar Londen, Milaan en New York. Het leek een meisjesdroom maar het was ook een onzeker en eenzaam bestaan, ik wist nooit waar ik de volgende dag zou zijn en kon niet anders dan mij overgeven aan wat komen zou. Het was een cadeau en een uitdaging tegelijk.

Toen de trend waar ik op floreerde vervlogen was pakte mijn filmwerk weer op. Amsterdam werd mijn basis. Kort na mijn terugkomst werd ik stapelverliefd, we hebben de tijd van ons leven met veel vrienden en feesten. Geheel ongepland raak ik vrij snel zwanger. Dat wij beiden volmondig Ja zeiden tegen de zwangerschap leek vanzelfsprekend, we waren verliefd, begin dertig en ik had altijd al een groot verlangen om moeder te worden. We leefden in een droom, Mats was ons verliefdeskind. De liefde houdt helaas, maar kort stand en anderhalf jaar na Mats zijn geboorte gaan we uit elkaar. Er is co-ouderschap maar Ik moest op eigen benen komen te staan en het freelance werk paste niet in mijn plaatje om een goede, beschikbare moeder te zijn. Ik gooide het roer radicaal om. Mijn sterke voorliefde voor psychologie, menselijk gedrag en kinderen/jongeren bracht mij tot de keuze om pedagogiek te gaan studeren. Naast de vierjarige studie werkte ik in de jeugdhulpverlening met uit huis geplaatste jongeren en hun ouders. Met een diploma en cum laude scriptie over trauma verliet ik na vijf jaar, met lichte burn-out symptomen, deze werkplek.

De filmwereld en event wereld verwelkomde mij opnieuw. Het was voor mij duidelijk dat freelance werk mij het beste past al is het combineren met het moederschap veeleisend. Na een intense internationale productie viel ik enkele jaren later in een zware burn-out. Alles werd zwart en bewegen was nauwelijks mogelijk. Ik moest stoppen en leren om beter voor mijzelf te zorgen en naar mijn lichaam te luisteren.. Twee jaar lang neemt dit proces en in die tijd kon ik niet anders dan terug naar mijn ware zelf. Een diepgaand onderzoek naar wat mij dient en wat niet, is alles waar ik me op had te focussen. Alle hulpmiddelen grijp ik aan en ik maak er bijna een studie van. Ik vul mijn tijd met verschillende therapievormen, trainingen en workshops, Vipassana retraites, plant medicijn ceremonies, tantra trainingen en lessen in ‘de kunst van het leven’. het brengt mij de wijsheid en innerlijke rust om mij te herpakken en weer vol maar met meer aandacht en bewustzijn, te leven.

Wanneer op 7 augustus 2022 mijn 18-jarige zoon verongelukt, stort mijn wereld in. Opnieuw is mijn systeem overbelast. Veel symptomen lijken op die van mijn eerdere burn-out, nu met een schep erbovenop. De mensen om mij heen en de lessen die ik de voorgaande jaren heb geleerd helpen mij door dit immense verdriet en gemis heen. Ik lees veel en opnieuw maak ik er bijna een studie van; hoe doe je dat rouwen? Hoe doen anderen dat? Er is geen sluitende methode, het is een zeer persoonlijke ontdekkingsreis die gaat met vallen en weer opstaan, zo lees en ervaar ik. Ik moet de pijn aan kijken, alles doorvoelen en blijven luisteren naar wat mijn systeem, mijn lichaam, nodig heeft, hoe confronterend en zwaar dat ook is. Ook voel ik heel sterk dat ik moet vertrouwen, dat dit het pad is wat ik heb te gaan in dit leven en juist dat houdt mij op de been. Ik doe mijn uiterste best om de slachtofferrol te vermijden en te kijken naar wat ik wel heb gehad en heb om mij heen. Aan rouw komt geen einde maar de pijn verzacht en ik leer er stapje voor stapje mee leven.

Schrijven heb ik altijd gedaan, maar nooit eerder voelde het zo als noodzaak. Pen en papier helpen mij door de chaos, het onvermogen heen, het geeft mij antwoorden en begrip, verbinden met mijn hart en ruimte om weer verder te gaan. Voorheen schreef ik freestyle sindsdien lijkt er een poëet in mij te zijn aangegaan.

Deze site bevat mijn blog’s die ik vanaf de eerste maand heb geschreven en waarvan ik een deel op social’s heb gedeeld. Ik was tijden lang niet in staat me in sociale kringen te begeven en het openhartig delen hielp mij om mijn omgeving te informeren hoe het mij vergaat. Ze wisten tevens aandacht te vragen voor dit vrij onzichtbare deel van het leven: leven met verlies en rouw in al zijn grilligheid. Eenieder zal in zijn leven met de dood te maken krijgen en het ongemak en onkunde in alle openheid en eerlijkheid met elkaar hierover te praten verdient aandacht. Ik hoop met het delen van mijn persoonlijke ervaring het gesprek te openen en anderen steun, inspiratie en een gevoel van (h)erkenning te geven. Naast mijn leven zo volledig en bewust mogelijk te leven is dat mijn missie, mijn zingeving, zo krijgt Mats zijn dood en mijn leven hier een diepere betekenis. 

Naast mijn free-lance filmwerk en een sporadisch modellenklusje schrijf ik momenteel aan mijn boek over hoe ik opnieuw leer leven met dit grootse verdriet en blijf ik in blogs delen over mijn rouwproces.

Ik sta open om met eenieder die daar behoefte heeft ,over mijn ervaring in gesprek te gaan. Ik ben geen therapeute of coach, ik ben lotgenote en ik durf mijzelf ervaringsdeskundige te noemen.