Bodemloos

Ik voel al dagen nervositeit

Dat is doorgaans een teken dat ik iets wil delen

Wil posten

En mijn hart laat spreken

Via de toetsen

Anders dan elke dag dat mijn hand schrijft

In mn zoveelste boekje

De afgelopen weken

Waren zwaar, niet de hele tijd

Maar ik heb gitzwarte momenten gezien,

Dagen waarop ik het echt niet meer zag zitten

Troosteloos verzoop in verdriet en ook zelfmedelijden

waarom nog door, voor wie, voor wat? Waarom moet ik nog?

Wat heb ik hier te doen?

Neemt het af, went het, kan ik ermee leven?

Hoezo duurt het zo lang?

Serieus? Noem ik dit nu lang? Het was toch gisteren

Mijn realiteit; paradoxaal.

De wereld gaat door

Misschien nog sneller als voorheen

Maar niet voor mij.

Voor anderen is anderhalf jaar lang,

ik noem het nu dus ook lang, want ik leef ertussen in.

Toch voelt het voor mij pas 1, 5 uur geleden, kort dus

Vers nog, het enige waar ik me op kan focussen

Anderhalf jaar, is op een kinderleven inderdaad lang

Op een kinderdood nog maar net

Ik heb het gevoel dat ik in een nieuwe fase ben aanbeland,

Het voelt onwennig, chaotisch, niet stevig maar los vast.

Alsof ik mijn balans kwijt ben en opnieuw moet leren staan.

Ik ervaar dat er nauwelijks nog aandacht is voor mijn verdriet

Steun en een luisterend oor wordt niet vanzelfsprekend geboden,

Men vraagt en informeert niet nog een keer,

Het ging toch goed laatst?

Ja, en vandaag weer niet.

Het is niet een opwaartse rechte lijn

Was het maar waar voorspelbaar.

Het zijn golven, woeste golven, ze blijven komen.

Ik wil delen dat het soms niet lekker gaat

En tegelijk ben ik bang dat dit dan

Wordt gelezen als ‘we laten haar nog met rust’

Ze is niet klaar om te werken

Of te zwaar om mee te zijn.

Ik zet mijzelf door kwetsbaar en open te zijn

misschien wel buiten spel.

In het normale dagelijkse leven.