Het werkt nog niet

Na maanden diep in mijzelf,

met mijzelf, zonder verplichtingen en

met weinig verantwoordelijkheden

Luisterend naar vooral mijn lichaam,

mijn hart, mijn behoeften en grenzen,

mijn wereld heel klein

zodat ik me niet hoefde te harnassen,

Niet bang hoefde te zijn.

Heb ik me weer voor set-werk gemeld,

me op beperkt beschikbaar gesteld.

Na ruim 9 maanden terug naar ervoor.

Deze mei ging ik kijken of het nog werkt,

Mijn werk als zzp’er, als on-Setdresser

Niet omdat ik zin had om mijn werk weer op te pakken.

Niet omdat ik de afleiding nodig heb.

Niet omdat er noodzaak was.

De hoofdreden was dat ik een stem hoorde

die zei dat ik niet langer mijn hand mocht ophouden

voor financiële steun omdat ik ‘ziek’ ben.

“Ik ben niet ziek; ik kan lopen, en praten, reizen en schrijven”

Dus ik ben in staat tot werk’. Zo zegt mijn hoofd

Zo ben ik streng geconditioneerd, heb ik aangeleerd.

En zelfs wanneer ik deze stem tot orde wist te roepen

Dan was er nog de projectie; een van angst

dat anderen dit misschien van mij zouden denken…

Twee ‘light’ klusjes werden me geboden en heb ik aangenomen.

De dag naderde, de eerste keer

drie nachten nare dromen, zweten en stress.

Er was protest, ik voelde angst, kan ik het aan?

Ten dienste van een opdrachtgever staan,

sociaal, samen met crew zijn, babbeltjes en zo meer.

Misschien wel collega’s die wel weten

maar die nog geen live contact met mij hebben gehad.

Hoe zal dat gaan? Wordt er gepraat of vermeden?

Kan ik 10 uur lang gefocusseerd en paraat staan?

Het was heel spannend, kostte me bergen met energie

Al voor ik überhaupt een stap op de set had gedaan.

En toch had ik ook zin gemaakt, zag de uitdaging:

het ontdekken waar ik nu sta,

proeven van mijn realiteit, nu, nadat.

Ik heb beiden klussen doorstaan.

De ontvangst op de set voelde als een warm bad,

Er was veel compassie en ik werd met open armen ontvangen.

Achter de schermen was een vangnet voelbaar aanwezig.

Ik heb gewerkt, zoals ik deed voorheen:

Ik was aanwezig, paraat, kletste, lachte, deed mijn ding,

Mijn kunstje kon ik nog, de ervaring zit erin.

Gebabbeld en oprecht gepraat, zelfs verbonden…

Ik voelde me eigenlijk wel ontspannen,

hield ik mezelf voor.

Tot het moment dat ik mocht loslaten,

mijn gedachtekracht niet meer nodig was.

Elke gewerkte dag, brak ik vanaf het moment dat ik de set verliet.

Totaal over mijn toeren; tranen stromend,

hartkloppingen en al zwetend reed ik naar huis.

Alle gestapelde spanning verliet mijn lijf overweldigend

Mijn energieniveau daalde tot ver onder nul

En het duurde dagen voor ik weer break-even bereikte.

Dagen van onrust, prikkelbaarheid en labiliteit.

Twijfels en oorverdovende gedachten

Behoefte aan vluchten en verdoving

Een lijf vol met stress, uit balans

in overleef-stand, terug bij af.

Dus dit is waar ik sta, dit is wat nog niet werkt.

Het is een confrontatie met mijn staat van zijn.

Niet ziek maar nog te kwetsbaar voor dit werk,

Dienstbaar werk te veel uren achtereen

Wat mijn alertheid en aandacht eist en waaruit

ik onvoldoende voldoening/energie terugkrijg.

Mijn lijf geeft mij helder het antwoord geeft aan:

Het is rauw, rouw wat er te doen staat.

Wat dat ook mogen zijn,

Dat blijft een onvoorspelbare ontdekkingstocht.

En terwijl vul ik mijn over tijd met activiteiten die mij opladen:

Simpel, kortdurend, vrijwillig en vrijblijvend.

Proevend en ontdekkend wat mijn proces dient.

Nu werk ik af en toe enkele uurtjes

in school-, moestuin en voedselbos.

Groenwerk en mijn blote voetjes in de grond

geven mijn lijf de nodige voeding

En mijn hoofd, stilte en voldoening.

Ik ontmoet nieuwe en vertrouwde liefsten

en hou het vooral klein, dat is groot genoeg.

En ‘Lucky me’ dat ik financiële steun

vanuit ons broodfonds mag ontvangen.

Dat is hulp aanvaarden en is niet mijn hand ophouden.

Ik heb nog het nodig, dat voelt oprecht.

Selfcare is prioriteit.

Ik heb nog genoeg te leren.

(en af te leren)

gelukkig maar…