Mijn verdriet gaat hand in hand met een immense dankbaarheid voor het moeder zijn, met tranen van geluk voor alle gedeelde herinneringen en lessen die Mats mij heeft geleerd.

Drie maanden na het verlies van Mats is het gemis overweldigend en de pijnlijke realiteit van leven zonder hem is moeilijk te dragen.

Terwijl ik de rauwe realiteit van Mats' dood onder ogen zie, leer ik dat deze periode ook een verbinding biedt en ruimte voor groei.

Ik voel me oké, niet goed of slecht, en ik ervaar een groeiend hart vol liefde en verbinding. Ondanks pijn en verdriet besef ik dat ik niet alleen ben. Het delen van mijn gevoelens helpt me en voorkomt herhaalde uitleg.