Rouwen doe ik zo (omdat het moet)

Er gaan zo bizar veel mensen dood om ons heen

Er is zoveel verlies, zoveel verdriet en gemis,

Ik ervaar dat ik het lastig vind niet te weten

en begrijpen wat ik wel of juist niet zou moeten voelen.

Mogen voelen, waar ben ik beland?

Ik deel hier graag wat ik in mijn proces tegenkom

Het is ruim 2 maanden na Mats…

(Zo noem ik mijn zijn; voor en na Mats)

Ik voel me best goed, ben kalm,

heb meer energie en ruimte voor anderen,

voor de wereld om mij heen.

Ik ben minder bang en prikkel gevoelig,

minder afgesloten, minder edgy.

Ik begeef me echter in een heel nieuw landschap

Het land van Rouw.

Rouw, what the fuck is dat?

Het horen van het woord Rouw maakte me nog kortgeleden boos.

Rouw visualiseerde ik als in het zwart met gebogen hoofd lopen,

donker en zwaar, afstandelijk en kil. Het klonk en oogde levenloos.

Heel ouderwets, niet van deze tijd.

Ik wil niet in dit Rouwen, of in zo’n Rouw zijn, of Rouwig zijn.

Ik wilde niet dat er een (werk)woord voor is,

En dat ik dat moest gaan doen.

Het klinkt niet als iets wat ik heb, ken of kan.

Ik wilde dit niet, ik nam een grote bocht om dat woord,

Fuck Rouw, laat mij met rust.

Dat was mijn eerste ontmoeting met Rouw; mijn oude weten.

Mijn niks weten, het onbekende.

Mijn mind wil weten, begrijpen, richting, grip,

en ik lees me een slag in de rondte.

Boeken over Trauma, Dood, Verlies, Rouw/verwerking.

Ik bijt me vast en ik consumeer met grote happen.

Meestal brengt het lezen mij houvast, (h)erkenning, verlichting.

Vooral het lezen en horen van ervaringsdeskundigen:

Andere ouders die hun kind zijn verloren.

Met hen ervaringen delen is mijn grootste bron van heling.

Ik stuit ook op uitspraken en theorieën die me doen wankelen.

Die me triggeren, waardoor ik ga twijfelen of ik het wel goed doe.

Volgens de theorie Moet ik verschillende fases doorlopen,

Ontkenning, woede, marchanderen, schuld, depressie, acceptatie.

Gelukkig mag ik zelf de volgorde kiezen en

Mag ik ze ook herhalen en zelf de duur bepalen.

Maar allen doorlopen Moet zegt o.a. Elisabeth

Als ik ze niet doorloop dan kom ik het later in alle hevigheid tegen.

Oeps, dat is duidelijke taal en maakt me ongerust.

Het voelt dreigend en klampt zich in mij vast.

Dat moeten. Alle fases. Geen uitzondering.

Mijn twijfel, of angst, is dat ik een beschermend harnas draag

om de diepe, de rauwste pijn buiten te houden.

Dat mijn systeem mij nog bescherming biedt

en mij enkel mondjesmaat wat laat voelen.

Ik ben dankbaar voor deze natuurlijke bescherming

En tegelijk rijst de vraag:

Heeft het grote verdriet in zijn geheel mij nog niet bereikt?

Zijn de voor mij onbekende fases; woede, schuld en depressie in aantocht?

Ik wil niet wachten in onwetendheid, dat kan ik niet.

Ik ben ongeduldig, nieuwsgierig en een aanpakker.

Zo doe ik dat, Ik ga het aan, duik de diepte in,

ik moet wel.

Ik isoleer me, schrijf, lees, kijk foto’s en filmpjes,

luister Mats zijn muziek, huil, sla op een kussen en dans heel hard.

Ik wandel, ik pluk frambozen uit de tuin en zit stil.

Hard werken. Het erdoorheen gaan, het aandacht en tijd geven,

Een dag vol tranen en een wervelstorm aan gevoelens.

Met als beloning lucht en ontspanning, ik voel me levend.

Bewust en gericht alles aankijken helpt mij. Het moeten helpt mij.

Het is een werkwoord rouw, ik begrijp het steeds beter.

Er zijn veel goede momenten/ dagen.

En ik twijfel of het waar kan zijn:

Dat ik nu al accepteer en kan berusten.

Ik ervaar dat ik hardop kan zeggen wat de rauwe realiteit is.

Zonder dat ik helemaal breek, mijn hart totaal ineenkrimpt

Het zweet mij uitbreekt en mijn stem weg is.

“Mats is dood, ik zal hem nooit meer in leven zien,

Nooit meer kunnen voelen, ruiken en horen”.

Nooit meer alles waarvan ik dacht dat het voor altijd zou zijn.

En ik ga verder zonder mijn geliefde en vertrouwde moederrol.

Ik kan het zeggen, het aankijken en het is zachter, dragelijker.

Ik voel en vertrouw dat Mats op een fijne plek is nu

zonder stress en zorgen, gewoon vrij en gelukkig.

En dat vervult mijn moederhart, ik gun hem dat.

Ik wandel het pad van rouw en doe het niet alleen

We delen onze verhalen, ons proces, we doen het samen.

Het doet focking pijn en deze pijn zullen wij levenslang moeten dragen.

‘Een plekje geven’ is bullshit, ermee leren leven dat is de opgave.

Ik kan dit als ik maar blijf ademen, blijf voelen,

naar mijn lichaam luisteren en vertrouwen.

De tijd zal het mij leren. Het heeft me al zoveel geleerd

Mijn onlangs verkregen nieuwe weten ervaart Rouw heel anders dan in eerste instantie.

Deze periode van verwerking is verbindend, liefdevol, warm, puur en oprecht.

Alles staat op scherp, ik ben helder en intuïtief als nooit tevoren.

Zwart draag ik graag, maar met opgeheven hoofd en groene gympen.

Pluk de dag

Met een lach en een traan 💙💙

Mats leeft in mijn hart.

Soms voel ik niks, alsof er niks veranderd is

En soms is het immense pijn en verdriet

De golven komen en gaan en ik wil grip

Houvast, richting, vertrouwen, durven leunen

Overgeven aan alles wat komt, zonder angst.

En dat het beter wordt.

Ik heb behoefte (h)erkenning te vinden voor wat ik ervaar

Ik zoek antwoorden op de vele vragen:

Doe ik het goed? Is wat ik voel ik goed?

Wat kan ik doen? Hoe doen anderen het?

Hoelang duurt dit? Gaat het over? Is dit normaal?

Welke hulp moet ik nemen of kan ik krijgen?