Op zondagochtend 7 augustus 2022 staat de recherche voor mijn deur met de vraag of ik de moeder van Mats ben. Op dat moment stopt mijn hart met kloppen en mijn gedachten vormen razendsnel tientallen scenario’s. Dat het nieuws zo allesomvattend zou zijn kon ik niet bedenken.

Eenmaal binnen delen zij drie verpletterende woorden: Mats is dood.

Kort na dit schokkende nieuws begin ik met schrijven. Ik moet wel: ik ben sprakeloos. In mijn hoofd heerst kortsluiting en mijn hele systeem is overbelast;. Ik weet niet meer wie of wat ik ben en voel me verslagen, een vreemdeling in de wereld om mij heen en een vreemdeling van mijzelf.

In mijn blog deel ik openhartig wat er in mijn binnenwereld leeft en waar ik in de buitenwereld tegen aanloop. Het is een grillige, eenzame en leerzame ontdekkingsreis door het land van rouw. Ik zoek naar mijn fundament, mijn identiteit, naar betekenis, waarden en naar de kracht en zingeving om verder te gaan. Door continu de stilte op te zoeken, mij te begeven in de natuur en zelfzorg mijn prioriteit te maken leer ik opnieuw leven.

Ik hoop met het delen van mijn persoonlijke ervaringen jou en de mensen om ons heen (h)erkenning te bieden, te inspireren en steun te geven om dit zeer rauwe proces te doorgaan. Er is geen goed of fout, je bent niet gek en je bent niet alleen maar we moeten er wel dwars doorheen, dat is de enige weg, zo heb ik ervaren.